Een schip vergaat op kalme zee

Een schip vergaat
op kalme zee
geen klip geen storm
maar het zinkt enorm
en neemt alle opvarenden
met zich mee.
Hoe kan dat nou
wat ging er mis
het schip was plotseling
niet waterdicht
de oceaan was veel te groot
de boot was moe en niet bestand
tegen de lange reis naar het
vasteland
en wist niet meer
hij was vergeten
hoe dat ging, dat drijven
en de eenzaamheid
van lange reizen.
de nagels popten
de naden scheurden
de bodem lonkte
en eigenlijk was het zo
dat de boot nooit had willen varen.
Onder water was
van alles aan de hand
een lange sliert van wier
en aangekoekt verlangen
had zich aan de boot genesteld
schelpen vol beloftes
in dichtgeklemde kaken,
versteend, gekluisterd aan
de romp als niet vervulde wensen,
het roer verstrikt
in niet gemaakte keuzes
kan geen kant meer op.

Maar boven de waterrand
was alles lucht en vrede
men spiegelde zich
in de gladde zee
en zag alleen zichzelf
en men had geen idee
van het gemor en gekrakeel
in het donker
onder het bewuste luchtkasteel
dat gebouwd was op de boot
en alles ging zijn gang.

Een schip zonk in kalme zee
er was niks te zien
het water was spiegelglad
er waren geen getuigen.

(21 mrt. 2019)