het was HB opgevallen dat de schilder achteloos zijn schilderijtjes liet slingeren. Alsof hij ze terloops maakte, in het voorbijgaan en dan willekeurig ergens neerlegde. Zo. Hopla. Wat is er aan de hand? vroeg HB. Waarom doe je dat?
Ach, het is toch allemaal niet belangrijk bromde de schilder. Het lijkt nergens naar. Allemaal onzin. Nou, dacht HB, dat valt toch wel mee. Best wel mooi. Misschien moet je iets minder vlekkerig doen zei hij tegen de schilder. Iets meer je best doen om het ook voor anderen aantrekkelijk te maken. Nee. Zei de schilder beslist. Dat niet. Dat nooit. Het moet niet aantrekkelijk zijn. Het moet van binnen komen. Het moet vanzelf gaan. En dat is nu juist mijn probleem. Ik heb niks te vertellen. Wat moet ik als het vanzelf gaat en maar komt? Dan gaat het toch nergens over? Moet het ergens over gaan dan, vroeg HB. Kan het niet gewoon, gewoon zijn? Met nadruk op zijn? Zoals de wolken er zijn. Als je daarnaar kijkt is het prachtig, die vormen en kleuren. Ha, ik zou willen dat ik dat kon benaderen, die schoonheid, die overweldigende vanzelfsprekende schoonheid. Een boom, Een wolk, Het avondlicht, noem maar op. Maar ik wil geen boom schilderen. Of een wolk. Ik schilder verf. De kracht van het schilderij moet zitten in de vorm, de kleur, de verschijning. Als je alleen maar vorm en kleur hebt heeft het geen betekenis, anders dan zichzelf. Zonder vrijblijvend te zijn. Oh, zei HB, dat is de definitie van abstracte kunst toch? Picasso, Kandinsky, Mondriaan, noem maar op, tot Kelly, Pollock en … Ja, hou maar op, zei de schilder, met je museumjournaalpraatjes. Waar het om gaat is dat het niks uitmaakt, een schilderij is altijd kleur en vorm op doek, hoe je het ook wendt of keert. Soms is de voorstelling slechts een alibi voor de schilder, soms is het schilderen zelf belangrijker dan de uitkomst en soms is er een verhaal dat verteld moet worden. Of er is urgentie, het moet gemaakt worden. Zo persoonlijk ….. is dat waardevol? Ik heb de drang, ik voel die drang om te schilderen. Ik kan het niet tegenhouden. Doek. Papier. Verf. Inkt. Kwast, tube, fles, wat dan ook, ik moet het doen, ik moet die sensatie voelen, dikke kwast met druipende verf, kwatch, streek, hopla. Een klodder verf of een plas inkt, zwart krijt, potlood, maakt niet uit. Het Moet. Gedaan. Worden. De Invisible Man vroeg zich af of dit een reclame moet zijn. Zo’n hip taalgebruik, na ieder woord een punt. Waar slaat dat op? We zijn toch geen commercial, we zijn geen twitteraccount. Nee nee, zei de schilder, het is wat Twombly gezegd heeft: iedere lijn vertegenwoordigt slechts het verhaal van zijn eigen ontstaan, meer niet. Het is de verwerkelijking, de materialisatie van zijn eigen realisatie. De tastbare herinnering aan de actie waarmee het maken gepaard ging. Een lijn is een lijn. Een vlek is een vlek. Ceci n’est pas une pipe. Het is verf.
Ja, nou, dus. Zei HB. Ja, nou, dus wat? zei de schilder. Ja, nou, dus dan is het toch altijd goed. Probeerde HB. Ja precies zei de schilder. Dan maakt het inderdaad niet uit. En daarom laat ik alles slingeren. Terloops. Alsof het niet gemaakt is. Het is ontstaan. En gaat voorbij. Precies zoals die zonsondergang van jou. Iedere dag weer. HB was stil. Inmiddels was De Schrijver aangeschoven en vond het nodig zijn zegje te doen en zich ermee te bemoeien. Ik snap dat helemaal van die drang. Dat het moet, dat je niet anders kunt en het niet kan laten. Zeer herkenbaar vriend. Ik wordt totaal onrustig bij het zien van een leeg vel, laat staan in de omstandigheid van een pen en papier maar ik zal je zeggen dat dat niet enkel dat materiaal is, ik wordt hartstikke geil van een leeg computerscherm en kan me niet inhouden om daar woorden in te typen, woorden die zich aaneenrijgen tot een verhaal en in een langzaam orgasme van betekenis opbollen tot meer en meer en uiteindelijk manifesteren in een al of niet online gepubliceerde roman. Maar weet je, vriend (ik ben je vriend niet mompelde de schilder), ik voel die drang en vind dat ik die moet kanaliseren snap je? Ik ga niet zomaar met woorden smijten. Laat staan met letters. Wat zijn letters zonder betekenis? Stel je voor, ik zou dat doen. Stel je voor dat ik een abstracte roman zou schrijven.
er was eens – en dan
Boem Paukeslag
krikri krimi iiiiee egrftyuuuyghd jjjj
klaboem nngabvat de troem . egn oxo werr dtfcn
der mijn rug op terug mijn rug op
gtre[grotevent]
nhjjd …… H ytuu kriii kriii kriii kruuu
kakaks miii mumu ty opp r e
kijk w wat er dan gebit
wtfk ksiksiwtjntst
snap je?
Wand
Wand
WAND
WAND WAND WAND
WAND WAND WAND
WAND WAND WAND WAND
wände
wände
Wände
WÄnde WÄnde WÄnde
WÄnde WÄnde WÄnde WÄnde
WAND
WAND WAND WAND
WAND WAND WAND
wand wand wand
wand
wand
wand
–
wand
What the fuck.
(met dank aan Paul van Ostaijen en Kurt Schwitters‘ gedicht 63)