Painting

Een schilder moet niet praten.

Schilderen is een gevoelskwestie. Kunst komt altijd vanuit gevoel en werkt op het gevoel. Ik hesitate om dat te zeggen omdat het snel vaag of gemakkelijk klinkt. En omdat ik als kunstenaar opgegroeid ben in de tijd van conceptuele kunst, grote-gebaar-schilderkunst en fundamentele schilderkunst. Activistische kunst. Om gevoel te compenseren neig ik vaak naar fundamentalisme. Naar ideeënkunst. Of ik maak een groot gebaar. Maar uiteindelijk is het  gevoelsmaterie. Ik ben geen planner. Ik maak geen schetsen. Ik heb wel ideeën. Noem het conceptueel impressionisme.

Abstract is een concept. Het is niet hetzelfde als emotie. Integendeel. Het komt. Het Stroomt. Diep. Het is niet altijd beredeneerbaar. Soms is er een aanleiding, soms is er iest onbestemds, ik reageer daarop, ik zie weer iets, ik handel, en zo gaat het door. Eindeloos en alle kanten op. Om het te kanaliseren kan ik wel eens een aanvullend concept bedenken. Zoals: iedere dag een tekening maken. Of een vaste serie handelingen uitvoeren. Of het schilderij zien als object. Maar dat alles is niet de essentie. Dat is slechts vorm. Uiterlijk. Materiaal.

Het doek daagt me uit. De verf op het doek daagt me uit. Daagt het doek me niet meer uit dan is het ofwel klaar, ofwel mislukt. Vaak dat laatste. Tekeningen vaak dat eerste. Lees doek=papier. Het is ook magie. Het fantastische gevoel om een leeg vlak te vullen met je eigen handgebaar en dat er dan iets is wat er eerst niet was. Een verhaal. Een aanwezigheid. Een nieuwe entiteit. Ik hoef maar één schilderij of tekening te maken dat over zal blijven voor wanneer ik er niet meer ben. Dan is het goed.

Painters do not talk

Painting is a matter of feeling. Art always comes from feeling and works on feeling. I hesitate to say that because it quickly sounds vague or easy. And because I grew up as an artist in the time of conceptual art, large-gesture painting and fundamental painting. Activist art. To compensate for feeling, I often tend towards fundamentalism. To the art of ideas. Or I make a large gesture. But in the end it is a matter of feeling. I am not a planner. I do not make sketches. I do have ideas. Call it conceptual impressionism.

Abstract is also a distraction. Abstract is a concept. Not the same as emotion. On the contrary. It comes. It flows. Deeply. It is not always reasonable. Sometimes there is a reason, sometimes there is something vague, I respond to that, I see something again, I act, and so it goes on. Endlessly and in all directions. To channel it, I can sometimes come up with an additional concept. Such as: making a drawing every day. Or perform a fixed series of actions. Or see the painting as an object. But all that is not the essence. That is only form. Appearance. Material. Paint.

The canvas challenges me. The paint on the canvas challenges me. If the canvas no longer challenges me, then it is either finished or failed. Often the latter. Drawings often the former. Read canvas=paper. It is also magic. The fantastic feeling of filling an empty space with your own gesture and than there is something that was not there before. A story. A presence. A new entity. I only have to make one painting or drawing that will remain for when I am no longer here. Then it is good.

Some paintings (see also drawing)